Achan & Kochu

My favourite pastime ever since I’ve come home on a short trip happens to be making endless arguments with my Achan regarding his medicines. Each fight lasts for a few minutes and ends up with his question, “which fish fry do you need for lunch”, or “what shall I get you for dinner”? 

He’ll easily win the ‘simplest man in the world’ award if there’s one. And his smile is all that’s needed to win every heart in the town. At the end of each fight, I look into the mirror only to find myself questioning my decision to stay miles away from him for the sake of a career. 

There was a time when I used to wait at the arrival zone at Trivandrum International Airport, getting ready to run and hug Achan as he came out with a trolley. All the world’s a stage and we just switched our roles. 

He’s all that I have and more importantly I’m all that he has. 

Happy Bday Amma

Amma used to be the first person who’ll wish everyone in the family on their birthdays. To find how old someone is, you just needed to ring her and tell the name.

But if we asked her age, she’s bluff saying her official records are wrong!

She used to take me to Hidas photo studio on all my birthdays and get a picture taken.
But then after all those years, it was after Lakshmi’s entrance into our lives that we first celebrated her birthday with a cake cutting. That was truly a surprise for her.

During the last few years when she was restricted to the walls of our house she would dedicate songs for her loved ones via the All India Radio and Radio Benziger on their birthdays. If I was away at Cochin, she would ring me and hold the phone close to the radio and make me hear the whole song.

Well today’s her birthday.
67?
(Lol, yeah yeah I know you are younger than that)

She should be having a great time, with her father, mother, sister, brother in law and many of her dear ones.

Missing you lots Amma,
It is really hard to live in your absence.
Happy B'day to you.

Theatre fright സഭാകമ്പം

സഭാകമ്പം തീരെയും ഇല്ലാത്ത ഒരു മനുഷ്യൻ ആണ്. എന്നിട്ടും ഇന്നൊന്നു വിയർത്തു. 

കാര്യം നിസ്സാരം. ഒരു സിസേറിയൻ സെക്ഷൻ.

പക്ഷെ surgeon സ്വന്തം ഭാര്യ...! Anaesthetist ആയി പാവം ഞാനും.

അതും ആദ്യമായി ഒരേ തീയേറ്ററിൽ വച്ച് കണ്ടു മുട്ടുകയാണ്. 

നാട്ടുകാർ (തീയേറ്ററിലെ മറ്റു സ്റ്റാഫുകൾ) ഉറ്റുനോക്കുകയാണ്. 

(Tense music in the background)

നാറുമോ? 

ഇനിയിപ്പോ സ്‌പൈനൽ കുത്തിയിട്ടു കിട്ടീല്ലേലോ?

ഇനി മരുന്ന് കുത്തി വച്ചിട്ട് ഏറ്റില്ലെലോ?

ശെടാ, അവൾക്കു ഞാൻ ആയിട്ട് ഒരു നാണക്കേട് ഉണ്ടാക്കേണ്ടി വരുമോ?

ധാരാവിയിലെ തീയേറ്ററുകളിലെ സകല കേസുകളും  ഒറ്റ രാത്രി കൊണ്ടു അനസ്തീഷ്യ കൊടുത്തു ഒതുക്കിയ ഞാനാ, എന്നിട്ടാ ഈ പരുങ്ങൽ.

അവസാനം പടച്ചോനെ കാത്തോളീ,

എന്നും പറഞ്ഞൊരു കുത്തങ്ങു കുത്തി.

സംഗതി ഏറ്റു. Success.

അഭിമാനത്തോടെ ഭാര്യ ബാക്കി സർജറി പൊളിച്ചടുക്കി. 

അതേയ് കൂട്ടുകാരെ, അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ ഒരു മോർണിംഗ് ലിസ്റ്റ് അങ്ങു ചെയ്തു!